Αγαθή και βλαπτική μαγεία

Παρ΄ ότι η επιθυμία για την ανώτερη «Τέχνη», όπως θεωρείται η Mαγεία, συνδυάστηκε

με την παρέμβαση στη φυσική τάξη των πραγμάτων, η αληθινή φύση της είναι η μύηση

και εκπαίδευση των «άγνωστων» δυνατοτήτων μας σε υψηλότερες σφαίρες «Γνώσης».

Ωστόσο η «αδυναμία» του ανθρώπου να «κατευθύνει» τους γύρω του,

προκειμένου να δράσουν προς όφελος ή ικανοποίηση του, είναι τόσο επίμονη αιώνες τώρα

που μοιάζει καταγεγραμμένη στον γενετικό μας κώδικα. Μια λοιπόν όψη της συστηματικής εξάσκησης της μαγείας

φαίνεται πως αντιπροσωπεύει την προσπάθεια επιβολής της ατομικής θέλησης με τη χρήση δυνάμεων που βρίσκονται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο.

Όταν μιλάμε για Bλαπτική Mαγεία, εννοούμε ξόρκια και μαγικές πρακτικές σχεδιασμένες για να βλάψουν ή να δεσμεύσουν.

Με τον όρο Αγαθοεργός Mαγεία, αναφερόμαστε στις γοητείες εκείνες ή τα βοτάνια που έχουν ως στόχο τους την ίαση

και συνδέονται συχνά με θεραπευτικά βότανα και άλλες μη παραδοσιακές θεραπευτικές πρακτικές.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τόσο τη Bλαπτική όσο και την Αγαθοεργό Mαγεία ως όπλο

στην ερωτική τους δραστηριότητα και δεν διέκριναν τη μαγεία από την ιατρική, όπως σήμερα.

Οι κατάδεσμοι και οι καταπασσαλεύσεις, ήταν τα συνήθη εργαλεία τους σε ό,τι αφορά στη βλαπτική μαγεία.

Ο γόητας αυτής της επιθετικής μαγείας επικαλούνταν τον Έρωτα, τον Πάνα, την Εκάτη,

ή την Αφροδίτη και κάρφωνε ή έκαιγε το ομοίωμα προσπαθώντας να επηρεάσει το άτομο που αντιπροσώπευε.

Η πρόθεση ήταν να υποστεί ο άνδρας ή η γυναίκα που επιθυμούσε τους πόνους της λαγνείας σε τέτοιο βαθμό που να εγκαταλείψει τον «νόμιμο» σύντροφο.

Όσοι ασκούσαν την αγαθοεργό μαγεία επικαλούνταν τη Σελήνη, τον Ήλιο ή την Αφροδίτη και χρησιμοποιούσαν βότανα

για να ωθήσουν τον άπιστο εραστή να επιστρέψει ή να αποκαταστήσουν την αρμονία μιας προβληματικής σχέσης.

Οι ερωτευμένες μάγισσες εμπότιζαν με έλαια τα ρούχα των συντρόφων τους ή έριχναν ειδικά βότανα στην τροφή.

Χρησιμοποιούσαν επίσης επικλήσεις, κόμβους και ερωτικά φίλτρα.

Κλασικό θέμα για την αρχαία μαγεία είναι το δεύτερο ειδύλλιο του Θεόκριτου όπου η Σιμαίθα η μάγισσα,

προκειμένου να φέρει πίσω τον Μύνδιο Δέλφη που την εγκατέλειψε, ετοιμάζει τα μαγικά της φίλτρα δίπλα στη θάλασσα.

Επικαλείται το Μαγικό Πτηνό ως ενδιάμεσο αγγελιαφόρο και την Αρτέμιδα,
αυτή που δύναται να σείσει τις κολώνες του Άδη, τονίζοντας έτσι την υποχθόνια δύναμή της.