Μάγισσες και τιμωρία

Στον κώδικα του Χαμουραμπί το 2000 π.Χ. προβλέπεται η δοκιμασία του νερού για εκείνον που κατηγορείται

ως μάγος ή μάγισσα, αλλά και για τον κατήγορο. Αν ο κατηγορούμενος πνιγόταν, η περιουσία του μεταβιβαζόταν στον κατήγορο.

Αν σωζόταν, τότε ο κατήγορος θανατωνόταν και η περιουσία του μεταβιβαζόταν στον κατηγορούμενο.

Ο Πλάτων προτείνει τη θανατική ποινή για τη βλαπτική μαγεία και είναι ίσως το μοναδικό δείγμα πρόθεσης νομοθεσίας,

καθώς ούτε ο Δρακόντειος ούτε και ο Σολώνειος κώδικας περιείχαν νόμους που να σχετίζονταν

με μηχανισμούς τέλεσης εγκλήματος μέσω της μαγείας.

Ωστόσο από τον Κλαύδιο Αιλιανό μαθαίνουμε ότι το εθιμικό δίκαιο τιμωρούσε αυστηρά τα εγκλήματα μαγείας

(φαρμακείας), όπως στην περίπτωση μιας μάγισσας που συνελήφθη στην αρχαία Αθήνα

και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Άρειο Πάγο. Επειδή δε ήταν έγκυος, η ποινή εκτελέστηκε μετά τη γέννηση του παιδιού της.

Σύμφωνα επίσης με τον Δημοσθένη, μια άλλη γυναίκα από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίδα καταδικάστηκε σε θάνατο

μαζί με την οικογένειά της εξαιτίας φαρμακείας και της γνώσης της για τις μαγικές επωδούς.

Η καταδίκη της δηλώνει τον φόβο που προκαλούσε η γνώση και ο χειρισμός μαγικών δυνάμεων,

αλλά και μια σύγχυση ανάμεσα στα όρια των θρησκευτικών και των θεραπευτικών πρακτικών,

καθώς η Θεωρίδα αναφέρεται ως ιέρεια και μάντις κάποιας μυστηριακής θεότητας,

την οποία χρησιμοποιούσε ως δύναμη έμπνευσης, προκειμένου να θεραπεύει με μαγικό-θρησκευτικό τρόπο.

Στις αρχές του 10ου αιώνα καταγράφονται αποδεδειγμένα για πρώτη φορά ιστορίες για μάγισσες που πετάνε πάνω σε σκουπόξυλα.

Από τότε και μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα ίσχυαν και οι τιμωρίες για όσους διέδιδαν ιστορίες με μάγισσες,

δεν ξέρουμε όμως αν επρόκειτο για απλές επιπλήξεις ή αυστηρές ποινές.

Με την πάροδο του χρόνου η υποψία του κόσμου γινόταν βεβαιότητα ότι οι ασθένειες ήταν αποτέλεσμα μαγικών

και απόκρυφων δραστηριοτήτων. Οι θεολόγοι ενίσχυαν αυτή τη δεισιδαιμονία με το επιχείρημα

ότι αν οι ασθένειες οφείλονταν σε θέλημα θεού, οι πιστοί χριστιανοί δεν θα ασθενούσαν.

Έτσι φρικτές επιδημίες όπως η χολέρα, η ευλογιά και η πανώλη, μόνο συνέπειες διαβολικής έμπνευσης

θα μπορούσαν να αποτελούν. Θύμα αυτής της τυφλής υστερίας υπήρξε και η Ιωάννα της Λορένης που το 1431

θανατώθηκε στην πυρά ως μάγισσα και αιρετική και αργότερα ανακηρύχθηκε αγία της καθολικής εκκλησίας.