Αγαθή και βλαπτική μαγεία

Παρ΄ ότι η επιθυμία για την ανώτερη «Τέχνη», όπως θεωρείται η Mαγεία, συνδυάστηκε

με την παρέμβαση στη φυσική τάξη των πραγμάτων, η αληθινή φύση της είναι η μύηση

και εκπαίδευση των «άγνωστων» δυνατοτήτων μας σε υψηλότερες σφαίρες «Γνώσης».

Ωστόσο η «αδυναμία» του ανθρώπου να «κατευθύνει» τους γύρω του,

προκειμένου να δράσουν προς όφελος ή ικανοποίηση του, είναι τόσο επίμονη αιώνες τώρα

που μοιάζει καταγεγραμμένη στον γενετικό μας κώδικα. Μια λοιπόν όψη της συστηματικής εξάσκησης της μαγείας

φαίνεται πως αντιπροσωπεύει την προσπάθεια επιβολής της ατομικής θέλησης με τη χρήση δυνάμεων που βρίσκονται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο.

Όταν μιλάμε για Bλαπτική Mαγεία, εννοούμε ξόρκια και μαγικές πρακτικές σχεδιασμένες για να βλάψουν ή να δεσμεύσουν.

Με τον όρο Αγαθοεργός Mαγεία, αναφερόμαστε στις γοητείες εκείνες ή τα βοτάνια που έχουν ως στόχο τους την ίαση

και συνδέονται συχνά με θεραπευτικά βότανα και άλλες μη παραδοσιακές θεραπευτικές πρακτικές.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τόσο τη Bλαπτική όσο και την Αγαθοεργό Mαγεία ως όπλο

στην ερωτική τους δραστηριότητα και δεν διέκριναν τη μαγεία από την ιατρική, όπως σήμερα.

Οι κατάδεσμοι και οι καταπασσαλεύσεις, ήταν τα συνήθη εργαλεία τους σε ό,τι αφορά στη βλαπτική μαγεία.

Ο γόητας αυτής της επιθετικής μαγείας επικαλούνταν τον Έρωτα, τον Πάνα, την Εκάτη,

ή την Αφροδίτη και κάρφωνε ή έκαιγε το ομοίωμα προσπαθώντας να επηρεάσει το άτομο που αντιπροσώπευε.

Η πρόθεση ήταν να υποστεί ο άνδρας ή η γυναίκα που επιθυμούσε τους πόνους της λαγνείας σε τέτοιο βαθμό που να εγκαταλείψει τον «νόμιμο» σύντροφο.

Όσοι ασκούσαν την αγαθοεργό μαγεία επικαλούνταν τη Σελήνη, τον Ήλιο ή την Αφροδίτη και χρησιμοποιούσαν βότανα

για να ωθήσουν τον άπιστο εραστή να επιστρέψει ή να αποκαταστήσουν την αρμονία μιας προβληματικής σχέσης.

Οι ερωτευμένες μάγισσες εμπότιζαν με έλαια τα ρούχα των συντρόφων τους ή έριχναν ειδικά βότανα στην τροφή.

Χρησιμοποιούσαν επίσης επικλήσεις, κόμβους και ερωτικά φίλτρα.

Κλασικό θέμα για την αρχαία μαγεία είναι το δεύτερο ειδύλλιο του Θεόκριτου όπου η Σιμαίθα η μάγισσα,

προκειμένου να φέρει πίσω τον Μύνδιο Δέλφη που την εγκατέλειψε, ετοιμάζει τα μαγικά της φίλτρα δίπλα στη θάλασσα.

Επικαλείται το Μαγικό Πτηνό ως ενδιάμεσο αγγελιαφόρο και την Αρτέμιδα,
αυτή που δύναται να σείσει τις κολώνες του Άδη, τονίζοντας έτσι την υποχθόνια δύναμή της.

Μάγισσες και τιμωρία

Στον κώδικα του Χαμουραμπί το 2000 π.Χ. προβλέπεται η δοκιμασία του νερού για εκείνον που κατηγορείται

ως μάγος ή μάγισσα, αλλά και για τον κατήγορο. Αν ο κατηγορούμενος πνιγόταν, η περιουσία του μεταβιβαζόταν στον κατήγορο.

Αν σωζόταν, τότε ο κατήγορος θανατωνόταν και η περιουσία του μεταβιβαζόταν στον κατηγορούμενο.

Ο Πλάτων προτείνει τη θανατική ποινή για τη βλαπτική μαγεία και είναι ίσως το μοναδικό δείγμα πρόθεσης νομοθεσίας,

καθώς ούτε ο Δρακόντειος ούτε και ο Σολώνειος κώδικας περιείχαν νόμους που να σχετίζονταν

με μηχανισμούς τέλεσης εγκλήματος μέσω της μαγείας.

Ωστόσο από τον Κλαύδιο Αιλιανό μαθαίνουμε ότι το εθιμικό δίκαιο τιμωρούσε αυστηρά τα εγκλήματα μαγείας

(φαρμακείας), όπως στην περίπτωση μιας μάγισσας που συνελήφθη στην αρχαία Αθήνα

και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Άρειο Πάγο. Επειδή δε ήταν έγκυος, η ποινή εκτελέστηκε μετά τη γέννηση του παιδιού της.

Σύμφωνα επίσης με τον Δημοσθένη, μια άλλη γυναίκα από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίδα καταδικάστηκε σε θάνατο

μαζί με την οικογένειά της εξαιτίας φαρμακείας και της γνώσης της για τις μαγικές επωδούς.

Η καταδίκη της δηλώνει τον φόβο που προκαλούσε η γνώση και ο χειρισμός μαγικών δυνάμεων,

αλλά και μια σύγχυση ανάμεσα στα όρια των θρησκευτικών και των θεραπευτικών πρακτικών,

καθώς η Θεωρίδα αναφέρεται ως ιέρεια και μάντις κάποιας μυστηριακής θεότητας,

την οποία χρησιμοποιούσε ως δύναμη έμπνευσης, προκειμένου να θεραπεύει με μαγικό-θρησκευτικό τρόπο.

Στις αρχές του 10ου αιώνα καταγράφονται αποδεδειγμένα για πρώτη φορά ιστορίες για μάγισσες που πετάνε πάνω σε σκουπόξυλα.

Από τότε και μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα ίσχυαν και οι τιμωρίες για όσους διέδιδαν ιστορίες με μάγισσες,

δεν ξέρουμε όμως αν επρόκειτο για απλές επιπλήξεις ή αυστηρές ποινές.

Με την πάροδο του χρόνου η υποψία του κόσμου γινόταν βεβαιότητα ότι οι ασθένειες ήταν αποτέλεσμα μαγικών

και απόκρυφων δραστηριοτήτων. Οι θεολόγοι ενίσχυαν αυτή τη δεισιδαιμονία με το επιχείρημα

ότι αν οι ασθένειες οφείλονταν σε θέλημα θεού, οι πιστοί χριστιανοί δεν θα ασθενούσαν.

Έτσι φρικτές επιδημίες όπως η χολέρα, η ευλογιά και η πανώλη, μόνο συνέπειες διαβολικής έμπνευσης

θα μπορούσαν να αποτελούν. Θύμα αυτής της τυφλής υστερίας υπήρξε και η Ιωάννα της Λορένης που το 1431

θανατώθηκε στην πυρά ως μάγισσα και αιρετική και αργότερα ανακηρύχθηκε αγία της καθολικής εκκλησίας.

Πέντε Άλφα, οι Πέντε Αρχές και οι Πέντε Αρετές

Πέντε Άλφα, οι Πέντε Αρχές και οι Πέντε Αρετές

Το σύμβολο του πεντάγωνου αστεριού, πιστεύεται ότι ονομάστηκε «Πέντε-Άλφα» λόγω του σχήματός του, που φαίνεται σαν πέντε ‘Α' μπλεγμένα μεταξύ τους. Για πολλούς όμως, αυτή η ονομασία πάει πολύ πιο βαθιά από απλώς τον σχηματισμό της. Αλήθεια, Αγάπη, Αρετή, Αγιοσύνη, Αγνότητα, Αθωότητα, Αιωνιότητα, Αθανασία, Αφοσίωση, Αλληλεγγύη, Αδελφοσύνη, Αμεμπτότητα, Αναπτέρωση, είναι μονάχα λίγα από τα πιθανά ‘Α' της κάθε γωνίας του άστρου. Κάθε πίστη που χρησιμοποιεί και τιμά το άστρο, φτιάχνει την δική της πεντάδα των ‘Α'.

Κατά μια άλλη έννοια, εξίσου διαδεδομένη, τα «Πέντε-Άλφα» είναι οι σημαντικότερες Πέντε Αρχές που διέπουν το σύμπαν ή οι βασικότερες Πέντε Αρετές που θα πρέπει να έχει ένας μυημένος... Ή και τα δύο. Έτσι, η πεντάδα που δημιουργείται δεν αποτελείται απαραιτήτως από λέξεις/έννοιες που ξεκινούν με ‘Α' (π.χ. Σοφία, Γνώση, Σθένος, Ειρήνη, Ευσπλαχνία, Κάθαρση κλπ, είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες Αρχές και Αρετές που συναντάμε να αποτελούν την Πεντάλφα).

Στην Μεσαιωνική Αγγλία, η πεντάλφα συμβόλιζε τις πέντε αρετές της Παναγίας: αγνότητα, έλεος, γενναιοδωρία, συντροφικότητα και ευγένεια.

Στην Καμπάλα και το Δέντρο της Ζωής, ο αριθμός 5 συνδέεται με τις 5 Αρχέτυπες Δυνάμεις: Δικαιοσύνη, Έλεος, Σοφία, Κατανόηση και την Ανυπέρβλητη Μεγαλοπρέπεια (του Θεού)

Η Πεντάλφα στις Θρησκείες, τις Φιλοσοφίες και τα Συστήματα της Τέχνης

Οι πρώτες -μέχρι στιγμής- αναφορές στην Πεντάλφα, μας έρχονται από την αρχαία Μεσοποταμία (περίπου το 3.500 π.Χ.), όπου εικάζεται πως συμβόλιζε το Ουράνιο Ον και χρησιμοποιούνταν ως προστασία εναντίον της μαγγανείας. Πάμπολλα ευρήματα στην Μεσοποταμία, στην Σουμερία και στις γύρω απ' αυτές περιοχές, της περιόδου από το 3.500 π.Χ. έως και το 900 π.Χ., φέρουν την Πεντάλφα.

Στην Σουμερία, εμφανίζεται ως το σύμβολο του UB, δηλαδή της Ουράνιας Κατοικίας. Επίσης, για την αρχαία Βαβυλώνα υπήρξε σύμβολο των 4 κατευθύνσεων μπρος, πίσω, αριστερά, δεξιά, που αντιστοιχούν στους πλανήτες Δια, Ερμή, Άρη και Κρόνο αντίστοιχα, και της πέμπτης κατεύθυνσης ‘πάνω' που αντιστοιχεί στην ‘Ουράνια Βασίλισσα', δηλαδή την Αφροδίτη (την Βαβυλώνια ‘Ιστάρ'. Έτσι, η Πεντάλφα συνδέθηκε με την λατρεία της Θεάς της Ομορφιάς και της Αγάπης.

Αγάλματα που βρέθηκαν της αρχαίας Αιγύπτου, φέρουν εγχάρακτη την Πεντάλφα. Για τους αρχαίους Αιγυπτίους αντιπροσώπευε την Θεϊκή Μήτρα και περιβάλλονταν από βαθιά φιλοσοφία, για την οποία δυστυχώς γνωρίζουμε πολύ λίγα σήμερα. Εικάζοντας, θεωρούμε ότι μεγάλο μέρος αυτής της φιλοσοφίας, επιβίωσε μέσω του Πυθαγόρα και της Πυθαγόρειας Σχολής, μιας και ο Πυθαγόρας μαθήτευσε στην Αίγυπτο και μυήθηκε στα αιγυπτιακά μυστήρια.

Για τους αρχαίους Κέλτες και Νορβηγούς, η Πεντάλφα υπήρξε σύμβολο προστασία από οτιδήποτε κακό, είτε αυτό ήταν δαιμόνια, είτε μαγγανεία, είτε κακόβουλα αερικά και συνήθιζαν να την σκαλίζουν πάνω στις πόρτες των σπιτιών τους ή/και στα κρεβατάκια των μωρών.

Για τον Βασιλιά Σολομώντα υπήρξε σύμβολο των πέντε αισθήσεων και της σχέσης αρσενικού-θηλυκού. Μέχρι και σήμερα, η Πεντάλφα καλείται επίσης «Σφραγίδα του Σολομώντα» και για τους Εβραίους, είναι το σύμβολο της Πεντάτευχου. Κλεισμένη σε κύκλο, είναι σύμβολο Θεϊκής προστασίας και η σφραγίδα της Ιερουσαλήμ, κατά την περίοδο από τον 5ο έως και τον 1ο αιώνα π.Χ., ήταν μια Πεντάλφα κλεισμένη σε κύκλο με τα εβραϊκά γράμματα YRSLM (δηλαδή «Ιερουσαλήμ») να την περικλείουν. Κεραμικά, νομίσματα και άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή της Ιερουσαλήμ και στην Καπερναούμ (σήμερα στεγάζονται στο Ισραηλινό Μουσείο της Ιερουσαλήμ) φέρουν την «Σφραγίδα της Ιερουσαλήμ» ή την «Σφραγίδα του Σολομώντα».

Οι Χριστιανοί Γνωστικοί την αποκαλούσαν «Φλεγόμενο Αστέρι» και στον Χριστιανικό Μυστικισμό συμβολίζει τις πέντε πληγές του Χριστού, την Αγία Τριάδα και τις δύο φύσεις του Χριστού (Ανθρώπινη και Θεϊκή), τα Αγία Θεοφάνεια και την αποκάλυψη του Χριστού ως βρέφος στους 3 Μάγους. Αναφέρεται επίσης ως «Το Άστρο του Ιακώβ» που είναι σύμβολο Θεϊκής Σοφίας, «Άστρο του Ιησού» και «Άστρο της Δύσης» που συνδέεται με τον Ιησού, ως το Άστρο που λάμπει λίγο πριν την ανατολή. Η ανεστραμμένη Πεντάλφα συμβολίζει την ενσάρκωση του Θεού, δηλαδή τον Χριστό.

Αναφορές έχουμε και για τους ιππότες του θρυλικού Βασιλιά Αρθούρου, όπου η Πεντάλφα υπήρξε θυρεός του Σερ Γκάγουεν και σύμβολο των πέντε πληγών του Χριστού. Στα επικά ποιήματα της εποχής, γίνεται συχνά αναφορά της Πεντάλφας ως σύμβολο του Φωτός.

Για τους Ροδόσταυρους και τους Αλχημιστές συμβολίζει τον Άνθρωπο μέσα στον Μικρόκοσμο, με το κεφάλι του στην κορυφή του αστεριού, τα χέρια του απλωμένα στις άκρες και τα πόδια κάτω. Πολλοί σύγχρονοι Μύστες διατηρούν αυτόν το συμβολισμό, μα επίσης τιμούν την Πεντάλφα ως σύμβολο ζωής: Γέννηση, Βάπτιση (Μύηση), Αγάπη, Ανάπαυση, Θάνατος. Ή: Βρεφική ηλικία, Εφηβεία, Ενηλικίωση, Μέση Ηλικία, Τρίτη Ηλικία. Επίσης, την συνδέουν με τις 4 εποχές του χρόνου (Άνοιξη-παιδική ηλικία, Καλοκαίρι-εφηβεία, Φθινόπωρο-ενηλικίωση και Χειμώνας-Τρίτη ηλικία) και στην θέση του Πνεύματος στέκεται ο Θάνατος, που είναι η αρχή, το τέλος και η αρχή ξανά κάθε ζωής, αλλά και το πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη.

Φεύγοντας όμως από την Μεσόγειο, συναντάμε την Πεντάλφα και σε σχεδόν ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως για παράδειγμα στην Κίνα, ως σύμβολο των πέντε κινεζικών φυσικών στοιχείων (μέταλλο, ξύλο, γη, νερό, φωτιά) και της αέναης φυσικής κίνησης.

~*~*~

Μια από τις πιο φημισμένες Πεντάλφες, είναι αυτή του Henry Cornelius Agrippa von Nettesheim, στο Libri tres de occulta philosophia, με έναν άνθρωπο στο κέντρο να εκτείνει τα πόδια και τα χέρια του στον κύκλο που περικλείει την Πεντάλφα. Πάμπολλες παραλλαγές αυτής της Πεντάλφας συναντάμε κατά την περίοδο της Αναγέννησης, μερικές εκ των οποίων φέρουν στα άκρα τα εβραϊκά γράμματα YHSVH, δηλαδή «Γεσουά» - «Μεσσίας/Υιός Θεού». Στην αυθεντική του Agrippa, τα άκρα φέρουν πλανητικά σύμβολα και το κέντρο το σύμβολο της σελήνης. Μια γνωστή παραλλαγή του Βετρούβιου Άνδρα του Leonardo Da Vinci, είναι αυτή όπου ο άνδρας βρίσκεται μέσα σε Πεντάλφα, συμβολίζοντας την σχέση του ανθρώπου με το Σύμπαν, παραπέμποντας στην Θεϊκή Αναλογία (αριθμός Φ), η οποία κρύβεται και στον Βετρούβιο Άνδρα, αλλά και στην Πεντάλφα που είναι υπόδειγμα της Θεϊκής Αναλογίας.

Ο διάσημος ψυχολόγος Καρλ Γιούγκ δεν έμεινε αδιάφορος απέναντι στην Πεντάλφα. Γοητευμένος από την ιστορία και φιλοσοφία που κουβαλά το σύμβολο, συνέδεσε τα 5 στοιχεία που την χαρακτηρίζουν με 5 αισθήσεις του ανθρώπου: Αίσθημα, Σκέψη, Διαίσθηση, Αίσθηση και Ανυπέρβλητος Εαυτός που τα εμπεριέχει όλα.

Στον Νεοπαγανισμό των τελευταίων δεκαετιών, συναντάμε πάλι την Πεντάλφα σε σχέση με τον Κερασφόρο Θεό, που έχει πέντε μορφές: Άνθρωπος, Τράγος, Κριός, Αρσενικό Ελάφι, Ταύρος, χωρίς όμως να αναφέρεται σε δαιμονική Θεότητα, αλλά στον Θεό Παν - τον Θεό της Φύσης, τον σύντροφο και προστάτη της Μητέρας Θεάς. Όμως, η πλέον διαδεδομένη ερμηνεία του συμβόλου τις τελευταίες δεκαετίες, σχετίζεται με τα στοιχεία της φύσης και την σχέση τους με μας. Έτσι έχουμε:

Το Πνεύμα, που αντιπροσωπεύει το αιθερικό, το αιώνιο και την επικοινωνία μας με το Θείο. Είναι η αθάνατη ψυχή μας, το θεϊκό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, η πνευματική μας σύνδεση με την Φύση και μεταξύ μας. Συμβολίζει την αγάπη, την αθωότητα και όλα τα αγνά τα συναισθήματα που ανυψώνονται πέρα από τις ανάγκες τις σάρκας.

Την Γη, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο της Μητέρας. Είναι το στοιχείο της σταθερότητας. Συμβολίζει ασφάλεια, εξέλιξη, νουθεσία, όλα όσα μας παρέχει η Γη. Μας προσφέρει την ικανότητα να ερευνήσουμε το Πνεύμα με τα πόδια μας γερά στην Γη. Χωρίς αυτό το στοιχείο, θα βρισκόμασταν συνέχεια «στα σύννεφα».

Τον Αέρα, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του νού. Συμβολίζει την σκέψη, την ευφυία, την λογική. Μας προσφέρει την ικανότητα να εξετάζουμε το Πνεύμα και να ανακαλύπτουμε που ανήκει στην ζωή μας.

Την Φωτιά, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του πάθους. Συμβολίζει το κομμάτι μας που δεν γνωρίζει φόβο, που επιτίθεται στα τυφλά αλλά χωρίς σκέψη. Η Φωτιά είναι αυτή που μας δίνει κουράγιο, δύναμη και θάρρος.

Το Νερό, που αντιπροσωπεύει τον κύκλο της Ζωής, το στοιχείο του συναισθήματος. Συμβολίζει τα τρυφερά μας συναισθήματα σε αντίθεση με τα συναισθήματα της Φωτιάς. Είναι η αγνή και άδολη αγάπη και ευτυχία, όλα τα συναισθήματα που σβήνουν την Φωτιά.

Όταν η Πεντάλφα περικλείεται σε κύκλο, ενώνει όλα τα στοιχεία της Φύσης και συμβολίζει τον Άνθρωπο, που είναι η ενότητα της Ύλης με το Πνεύμα, της Πνευματικότητας με την Λογική. Μας υπενθυμίζει ότι χρειαζόμαστε όλα τα στοιχεία για να ολοκληρωθούμε και ότι η ζωή είναι ένας κύκλος. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει χαρά χωρίς τον πόνο και πόνος χωρίς την χαρά.

Η Πεντάλφα, οι αρχαίοι Έλληνες & ο Πυθαγόρας

Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν επίσης «Πεντάγραμμον», διότι αποτελείται από 5 γραμμές, «Πεντάγωνον» διότι έχει 5 γωνίες και «Πεντάμυχος». Την συναντάμε αρχικά ως σύμβολο της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας της τελειότητας του ανθρώπου, του Θεού Εντός και της αιωνιότητας. Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 5 είναι ο αριθμός του ανθρώπου και της Ψυχής. Κάθε άκρη της Πεντάλφας σχετίζεται με ένα στοιχείο, που δίνει ζωή στον άνθρωπο αλλά και που δημιουργεί ο άνθρωπος: γη-ύλη, νερό-υγρά, αέρας-ανάσα, φωτιά-ενέργεια, ψυχή-νους. Για τους Πυθαγόρειους η Πεντάλφα υπήρξε έμβλημα, την ονόμαζαν «ΥΓΙΕΙΑ» και ήταν το αναγνωριστικό τους («Υγιαίνετε»). Η ΥΓΙΕΙΑ συμβόλιζε το αντίθετο του θανάτου. Όχι όμως του υλικού θανάτου, αλλά του πνευματικού. Γι αυτό και το κέντρο της Πεντάλφας συμβόλιζε την αθάνατη Ζωή.

Η «Πεντάμυχος» ήταν άλλη μια ονομασία της Πεντάλφας για τους Πυθαγόρειους, της οποίας η σημασία είναι «το βαθύτερο Είναι», «το κέντρο της ύπαρξης». Ο Φερεκύδης (που πιθανολογείται ότι υπήρξε δάσκαλος του Πυθαγόρα) έγραψε μια δική του εκδοχή της Θεογονίας και την ονόμασε «Πεντάμυχος». Πιθανολογείται λοιπόν ότι αυτή η ονομασία της Πεντάλφας από τους Πυθαγόρειους, προέρχεται από τον Φερεκύδη. Μια άλλη πιθανή εκδοχή, είναι ο Πυθαγόρας να επηρεάστηκε από την μαθητεία του στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα και μετέφερε την Πεντάλφα και την σημασία της στην πατρίδα του.

Ο Πλάτωνας χαρακτήριζε την Πεντάλφα ως «σύμβολο των Ουρανών» και οι μεταγενέστεροί του συνέδεσαν την Πεντάλφα με τα 5 πλατωνικά στέρεα, ως εξής: Τετράεδρο - Φωτιά, Κύβος - Γη, Οκτάεδρο - Αέρας, Δωδεκάεδρο - Πνεύμα και Εικοσάεδρο - Νερό.

Αργότερα, ο φημισμένος Ελληνοαιγύπτιος ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (87-150 μ.Χ. περίπου) συνέδεσε τους 5 ‘δευτερεύοντες' πλανήτες με την Πεντάλφα και τα στοιχεία, ως εξής: Άρης - Γη, Κρόνος - Νερό, Αφροδίτη - Αέρας, Δίας - Φωτιά, Ερμής - Πνεύμα. Στην όρθια Πεντάλφα τοποθετούνται ως εξής: ο Ερμής στην πάνω γωνία, ο Άρης στην αριστερή, ο Κρόνος στην κάτω αριστερή, η Αφροδίτη στην κάτω δεξιά και ο Δίας στην δεξιά. Κατά τον Πτολεμαίο, τα δύο δεξιά στοιχεία είναι καλόβουλα, ενώ τα δύο αριστερά είναι κακόβουλα. Η κορυφή είναι ουδέτερη, εξισορροπώντας τα 4 στοιχεία. Οι δύο κύριοι πλανήτες, Ήλιος και Σελήνη, στέκονται πάνω από την Πεντάλφα, δεξιά και αριστερά, αντίστοιχα. Σε μερικά από τα νεότερα μυστικιστικά συστήματα, μπορούμε να βρούμε τον Ήλιο και την Σελήνη στο κέντρο της Πεντάλφας, ‘δεμένα' μεταξύ τους έτσι, που να θυμίζουν το Ταοϊστικό Γινκ-Γανγκ.

Από τον Μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας, ξανασυναντάμε την Πεντάλφα στις λαϊκές παραδόσεις και δεισιδαιμονίες της ελληνικής υπαίθρου, ως φυλαχτό προστασίας από τα κακόβουλα αερικά του δάσους.

Η Πεντάλφα είναι από τα λίγα σύμβολα που συναντάμε σε τόσες πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου. Εδώ και χιλιετίες τιμάται με σεβασμό, προστατευτεί τον κάτοχο από δαίμονες (είτε αυτοί είναι προσωπικοί είτε όχι) και αντιμετωπίζεται ως σύμβολο σοφίας, γνώσης, ευτυχίας και ζωής. Η συσχέτισή της με τον Σατανισμό είναι εκφυλισμός και ύβρης.

Μαύρη Σελήνη

Καταρχήν η Μαύρη Σελήνη δεν υπάρχει! Αστρονομικά μιλώντας, δεν πρόκειται για κάποιο ουράνιο σώμα, αλλά για το σημείο το οποίο παραμένει άδειο ή ακάλυπτο από τη τροχιά της σελήνης γύρω από τη γη. Ο συμβολισμός της ωστόσο έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον και αστρολογικά μιλώντας ανταποκρίνεται σε μια βαθιά ψυχική πραγματικότητα. Καταρχήν υπάρχει στη Μαύρη Σελήνη η λέξη Σελήνη. Η Σελήνη συνδέεται στην Αστρολογία με το ασυνείδητο, το παρελθόν, την ευαισθησία και το θηλυκό κομμάτι της ψυχής (φαντασία, μνήμη, μητρότητα, στοργή). Ο Philippe Granger, Γάλλος ψυχαναλυτής και αστρολόγος, προχώρησε τη σύνδεση της Μαύρης Σελήνης με τον ανθρώπινο ψυχισμό φτάνοντας μέχρι την ενδομήτρια ζωή, την περίοδο δηλαδή πριν από τη γέννηση, σ' αυτό που ο ίδιος ονομάζει «αταραξία της μητρικής κοιλιάς». Πρόκειται για μια κατάσταση ευτυχίας του εμβρύου, μιας βαθιάς αταραξίας που το βρέφος αισθάνεται μέσα στο αμνιακό υγρό. Από τη στιγμή που το παιδί γεννιέται χρειάζεται να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο. Αυτή η πράξη προεικονίζει την αποκοπή από πολλά άλλα αόρατα νήματα που ο καθένας από μας καλείται να πραγματοποιήσει στη ζωή του προκειμένου να γίνει πιο αυτόνομος. Όμως κάθε νέα γέννηση φέρνει και τη νοσταλγία της προηγούμενης, «εμβρυακής» κατάστασης όπου

ζούσαμε λιγότερο αυτόνομοι, λιγότερο υπεύθυνοι και πιο προστατευμένοι, όπως θέλαμε να πιστεύουμε. Στην αστρολογία, όπως άλλωστε στη Καμπάλα και στον εσωτερισμό, ο συμβολισμός της Μαύρης Σελήνης έχει να κάνει μ' αυτή την ανάγκη της αποκοπής από κάθε ομφάλιο λώρο προκειμένου να γίνει μια πραγματική γέννηση. Πολλές φορές ο πειρασμός που συνδέεται με τη Λίλιθ έχει να κάνει με το να θέλουμε να αποφύγουμε αυτή τη γέννηση και με το να προσπαθούμε να παρατείνουμε τη διαμονή μας σ' ένα «καταφύγιο» που μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα μπορεί να γίνει και βάλτος, δηλαδή ένας χώρος σήψης. Η Μαύρη Σελήνη είναι επίσης ταυτισμένη με ένα άλλο αρχαϊκό σύμβολο, αυτό της πτώσης στο κενό, μιας επώδυνης διαδικασίας κατά τη διάρκεια της οποίας χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και δε ξέρουμε πού, πότε και αν θα ξαναπατήσουμε σε σταθερό έδαφος. Η πτώση αυτή στο κενό μπορεί να είναι λυτρωτική αν αφήσουμε η πτώση να παρασύρει ό,τι έχει κάνει το κύκλο του και έχει σαπίσει. Η διαδικασίες αυτές δεν επιτελούνται σε συνειδητό ή ημισυνειδητό επίπεδο όπως αυτές της Σελήνης, αλλά στο χώρο της πλήρους ασυνειδησίας. Εκεί υπάρχουν οι φυλετικές καταβολές και το συλλογικό υποσυνείδητο, βρισκόμαστε δηλαδή στο Κάτω Κόσμο της ανθρώπινης ψυχής, στο ίδιο μήκος κύματος που λειτουργεί και ο Πλούτωνας. Άλλωστε, όπως λέει και ο Joelle de Gravelaine, η Λίλιθ «περιγράφει τη σχέση μας με το απόλυτο, το πώς το θυσιάζουμε μέσα μας ως τέτοιο, και δείχνει πώς αφήνουμε πράγματα πίσω μας».

Στη Μαύρη Σελήνη υπάρχει και η λέξη «Μαύρη» που συχνά προκαλεί φόβο. Στην ιουδαϊκή μυθολογική παράδοση, η Λίλιθ ήταν η ερωμένη του Σατανά, με τους αναρίθμητους εραστές με τους οποίους διατηρούσε μια αμιγώς σαρκική σχέση η οποία δε βασιζόταν στην απόλαυση (όπως γίνεται στο αστρολογικό δίπολο Άρη-Αφροδίτης), αλλά στον απύθμενο θυμό της για το αρσενικό και στην επιθυμία της να το ευνουχίσει. Για τη Λίλιθ κανένας άντρας δεν ήταν αρκετός. Επίσης, είχε ως χόμπι στον ελεύθερο χρόνο της να σκοτώνει παιδιά, κυρίως βρέφη. Σίγουρα δεν πρόκειται για ειδυλλιακή φιγούρα για ραντεβού, αλλά αν δούμε αυτές τις εικόνες συνδυαστικά κάτω από το πρίσμα της συγκριτικής θρησκειολογίας και της ψυχολογίας του βάθους, όπως κάνει η Liz Greene, αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με μια πτυχή της Μεγάλης Θεάς.

Στις απαρχές της ανθρώπινης ύπαρξης λατρευόταν η Μεγάλη Θεά, η Γη, την οποία πλέον αγνοούμε πληρώνοντας το θλιβερό τίμημα της οικολογικής καταστροφής. Στη συνέχεια η Μητέρα-Θεά, σύμβολο της εποχής της μητριαρχίας, υποκαθίσταται από τον «πατερούλη Θεό», το Γιαχβέ, τον Θεό-Πατέρα, τον Αλλάχ. Ήταν η στιγμή που ο άνθρωπος ευνούχισε τη γήινη υπόστασή του και τη θεώρησε αμαρτωλή. Έστρεψε λοιπόν το βλέμμα αποκλειστικά προς την επουράνια σωτηρία. Τα ελάχιστα κατάλοιπα της πρώτης του θεολογικής σκέψης παρέμειναν στη λατρεία της Παναγίας, αποξενωμένα ωστόσο από την αρχική σύλληψη του θηλυκού, αφού αυτό αποκτούσε αξία πλέον μόνο μέσω της παρθενίας, την έλλειψη δηλαδή της ένωσης και της σύγκρουσης με το αρσενικό.

Η ΜΑΥΡΗ ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Από το πλατωνικό Συμπόσιο ξέρουμε πως ο έρωτας είναι γιος του Πόρου και της Πενίας. Από τη μία δηλαδή υπάρχει η φτώχεια και η αδυναμία διεξόδου κι από την άλλη εμφανίζεται ένα ψυχικό πέρασμα. Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Jacques Lacan, συνέχισε αυτό το συλλογισμό καταλήγοντας στο ότι η επιθυμία γεννιέται απ' το κενό και την έλλειψη. Ένα εσωτερικό κενό που δε ταυτίζεται όμως με την απουσία, τη ματαίωση ή τη στέρηση. Αστρολογικά οι τελευταίες έννοιες ταυτίζονται με τον Κρόνο, πλανήτη από αποστερεί, μειώνει, εμποδίζει, λογοκρίνει, ματαιώνει και σε τελική ανάλυση δομεί. Αλλά αυτού του είδους η ματαίωση προκαλεί μόνο ανάγκη, η οποία καμία σχέση δεν έχει με την επιθυμία. Η ανάγκη μας κάνει να πούμε: «Έχω ανάγκη από φαγητό, στοργή ή να κάνω έρωτα». Η επιθυμία αντίθετα είτε είναι άναρθρη, είτε εκφράζεται αινιγματικά και ελλειπτικά, ποτέ όμως μονοσήμαντα. Έ

να «Σε θέλω» που ανοίγει περισσότερο στο ερωτηματικό παρά στη κατάφαση. Η Μαύρη Σελήνη ταυτίζεται μ' αυτό το περίφημο κενό ή ερωτηματικό, σημείο πτώσης από τις βεβαιότητες μας ή εστια φόβου καθώς οι συνηθισμένες ανάγκες μας παύουν να ικανοποιούνται όπως πριν. Από τη στιγμή που το ανικανοποίητο και το άγνωστο εισβάλλουν στις ζωές μας αναγκαζόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κόψουμε τον «ομφάλιο λώρο» των βεβαιοτήτων για το ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες. Αν καθυστερήσουμε πολύ σε αυτή τη κατάσταση αναμονής και φοβόμαστε να πάμε παρακάτω, υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες: πόνος, έλλειψη κινήτρων για ζωή, επαναληπτικότητα. Άλλωστε, η παρατεταμένη επαφή με τη σκοτεινή πλευρά της Λίλιθ συνδέεται με τη μηχανική επανάληψη συμπεριφορών που διαιωνίζουν το συναίσθημα του ανικανοποίητου. Να τρως ή να κάνεις έρωτα χωρίς να απολαμβάνεις, μηχανικά, να κάνεις αδιάφορα πράγματα τα οποία αργότερα δεν θυμάσαι, να προσπαθείς να ξεφύγεις από κάτι που σε κυνηγάει και που δεν έχει όνομα. Είναι σαν να παραμένεις αιχμάλωτος μιας κατάστασης ένωσης ή χυσίματος με το αρχέτυπο της Θανατηφόρας Μητέρας που ρουφάει κάθε επιθυμία για νέα ζωή (έρωτας) και σε κρατάει φυλακισμένο σε μια σκοτεινή μήτρα.

Αν πάλι κοπεί πρόωρα αυτή η συμβολική κλωστή, πάλι υπάρχουν συνέπειες, αλλά σαφώς λιγότερες. Ταλαιπωρίες ή δυσκολίες που συνδέονται με βιαστικές επιλογές αφού το εύρος και ο πλούτος των καρμικών μαθημάτων της Μαύρης Σελήνης δεν έγιναν πλήρως αντιληπτά. Είναι οι περιπτώσεις όπου η φυγή και ο πανικός παίρνουν

τα ηνία και ο άνθρωπος αντιδρά σπασμωδικά. Είναι σαν η διακοπή της επαφής να γίνεται πρόωρα και να αποστερείται ο άνθρωπος και από την ένωση με το αρχέτυπο της «Καλής», εσωτερικευμένης Μητέρας, αυτής που μας προσφέρει έναν εσωτερικό χώρο ασφάλειας και ηρεμίας. Γι' αυτό και είναι χρήσιμο να συνεξετάζεται η θέση της Μαύρης Σελήνης στον αστρολογικό χάρτη με αυτόν της Σελήνης.

Συνήθως η κατάλληλη στιγμή για να πηδήξουμε στο κενό του ερωτηματικού, του αγνώστου και του έρωτα έρχεται όταν ακούσουμε μια εσωτερική φωνή που μας λέει πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι και μας ωθεί να πάρουμε νέες πρωτοβουλίες όχι απλά για να βγούμε από το τέλμα, αλλά κυρίως γιατί κάτι αόρατο μας σπρώχνει να επιθυμούμε και να θέλουμε να είμαστε ορατοί. Γι' αυτό και η Αφροδίτη πρέπει επίσης να συνεξετάζεται σε σχέση με τη Μαύρη Σελήνη. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται και η μεγάλη προσφορά της Μαύρης Σελήνης στις ζωές μας. Με το να μας σπρώχνει μηχανικά να επαναλαμβάνουμε άδειες από κάθε νόημα και στερημένες από χαρά συμπεριφορές, μας δίνει τη δύναμη να αποκοπούμε από το κομμάτι μας το κολλημένο σ' ένα μαύρο παρελθόν, μιας άρνησης προερχόμενης πολλές φορές κι από προηγούμενες ζωές. Εκεί που απλά ικανοποιούσαμε τις ανάγκες μας σε ένα υλιστικό επίπεδο χωρίς ίχνος εσωτερικής φώτισης και πνευματικότητας, ωθούμαστε σε τελική ανάλυση σε μια αυτόνομη διάσταση ύπαρξης. Εκεί, όπου πιο ώριμοι και σίγουροι για τον εαυτό μας, με την αίσθηση της εσωτερικής εμπειρίας, μπορούμε να πιάσουμε τη ζωή απ' τα μαλλιά και αυτή η ζωή να έχει νόημα, ελπίδα και εσωτερικό φως. «Όσο πιο χαμηλά πέφτεις, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνεις».

Απόκρυφο όνομα

Το απόκρυφο όνομα είναι ένα σύμβολο αναγέννησης.

Δεν είναι μονάχα οι Παγανιστές και οι γνώστες των Απόκρυφων Τεχνών

που το χρησιμοποιούν, αλλά όλες οι θρησκείες.

Θυμηθείτε τους καλόγερους και τις καλόγριες, όπως και όλους τους ιερωμένους,

που λαμβάνουν ένα νέο όνομα όταν μυούνται στην νέα τους ζωή.

Είναι σύμβολο αφοσίωσης στον/στους Θεό/Θεούς και στους Νόμους Του/Των,

σύμβολο αυταπάρνησης των κοινών και εναγκαλισμού της ανώτερης Γνώσης και ζωής.

Τα απόκρυφα ονόματα είναι ιδιαίτερα αγαπητά από τους γνώστες της Τέχνης

και πολλοί είναι εκείνοι που έχουν παραπάνω από μόνο ένα:

για το Τάγμα που ανήκουν (αν ανήκουν), για την ηλεκτρονική ή κοινή αλληλογραφία,

για τις διάφορες κοινότητες ή ομάδες των οποίων ίσως είναι μέλος, σαν «παρατσούκλι»,

αλλά το πραγματικό μαγικό όνομα είναι αυτό που δίδεται κατά την μυητική τελετή.

Για τον μαθητευόμενο, συνηθίζεται ο μέντορας να διαλέγει αρχικά ένα όνομα γι αυτόν,

το οποίο όμως είναι προσωρινό. Όταν πλησιάζει η μέρα της μύησης,

ο μαθητευόμενος καλείται να επιλέξει αν θα κρατήσει αυτό το όνομα ή θα το αλλάξει.

Συμβαίνει όμως συχνά, μετά την τελετή μύησης, ο νεόφυτος να λαμβάνει ένα όνομα τελείως διαφορετικό,

το οποίο του έχει δοθεί από τις Θεότητες. Αυτό το όνομα, οφείλει να το διατηρεί κρυφό απ' όλους

και να το γνωρίζει μονάχα ο ίδιος και κανένας άλλος.

Είναι το όνομα με το οποίο είναι γνωστός στον αστρικό κόσμο,

ένα «σήμα κατατεθέν» το οποίο εάν γνωρίζει κάποιος άλλος, μπορεί να το στρέψει εναντίον του.

Γι αυτό το λόγο, συχνά συνεχίζει να χρησιμοποιεί ανοιχτά το όνομα

που του δόθηκε από τον μέντορά του για όλες τις εργασίες τις οποίες δεν εκτελεί μονάχος,

αλλά και σαν το όνομα με το οποίο είναι γνωστός στους άλλους.

Το Ανώτερο όνομά του, χρησιμοποιείται μονάχα όταν εργάζεται μόνος, ή και καθόλου.

Το απόκρυφο όνομα που δίδεται από τις Θεότητες, καλείται και «όνομα της Ψυχής».

Είναι ένα όνομα που ακολουθεί την ψυχή σε όλες τις ενσαρκώσεις της και δεν αλλάζει ποτέ.

Είναι δηλαδή το πραγματικό όνομα του ατόμου. Αυτό το όνομα, αν

και συνήθως αποκαλύπτεται στον νεόφυτο κατά την τελετή μύησής του,

δεν είναι λίγες οι φορές όπου το μαθαίνει πολύ μετά και σπάνια συμβαίνει να μην το μάθει και ποτέ!

Όταν το ακούσει για πρώτη φορά, αν και θα του είναι άγνωστο ηχητικά

και δεν θα έχει ξανακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο, αναγνωρίζει ότι είναι το δικό του,

είναι παράξενα οικείο και γνωστό.

Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να γίνει επικίνδυνο «όπλο» εναντίον του

εάν το γνωρίζει κάποιος άλλος είναι απλός: σαν παράδειγμα, σκέψου πως θέλεις να βλάψεις κάποιον,

μα δεν μπορείς ή δεν θέλεις να το κάνεις ο ίδιος και έτσι προσλαμβάνεις κάποιον άλλο.

Σε αυτόν θα πρέπει να δώσεις όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το πρόσωπο που θέλεις να βλάψεις:

πως το λένε, που μένει, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του, κλπ.

Όλ' αυτά όμως είναι πληροφορίες της υλικής του υπόστασης, όχι της ψυχής του!

Αυτός λοιπόν που έχει αναλάβει να κάνει το κακό, θα βλάψει το πρόσωπο μονάχα ως υλική υπόσταση.

Εάν όμως γνωρίζεις πληροφορίες για την πνευματική του υπόσταση, το όνομα της ψυχής του

(που είναι ένα και μοναδικό για κάθε ψυχή), και το πλάσμα που «προσέλαβες» δεν είναι άνθρωπος

αλλά κάποιο αστρικό ον, τότε αυτό μπορεί να βλάψει την ψυχή του ατόμου...

κάτι πολύ πιο τρομερό από την υλική του υπόσταση.

Το όνομα της ψυχής λοιπόν επιβάλλεται να παραμένει κρυφό και να μην αποκαλύπτεται σε κανέναν,

ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι υπεράνω πάσης υποψίας... η ζωή έχει παράξενα γυρίσματα.

Όμως, όσον αφορά το κοινά γνωστό απόκρυφο όνομα, αυτό που δίδεται από τον μέντορα στον μαθητευόμενο,

ή που επιλέγει ο ίδιος να χρησιμοποιεί ανοιχτά, είναι κάτι το απαραίτητο;

Απαραίτητο δεν είναι, αλλά μπορεί να φανεί χρήσιμο. Η κύρια σκοπιμότητά του είναι το τι συμβολίζει,

αλλά είναι και κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε κάπως διαφορετικά.

Ειδικά όταν χρησιμοποιείται κατά την διάρκεια τελετών, βοηθά πολύ να καλούμε τον εαυτό μας

με όνομα διαφορετικό από το κοινό μας κοινωνικό όνομα, να συνειδητοποιούμε ότι τώρα κάνουμε

κάτι ξέχωρο και ανώτερο από τα εγκόσμια, ότι τώρα πράττει το πνεύμα, η ψυχή,

ο ανώτερος εαυτός και όχι η καθημερινότητα. Με λίγα λόγια, βοηθά στην ψυχολογία μας.

Πως όμως επιλέγεται το κοινό απόκρυφο όνομα;

Όταν ο μέντορας επιλέγει ένα όνομα για τον μαθητευόμενό του,

συνηθίζεται να το κάνει σε συνεργασία μαζί του.

Αρχικά, πρέπει να βρεθεί με την Νουμερολογία ο γενέθλιος αριθμός του ατόμου. Αυτό γίνεται ως εξής:

Εάν υποθέσουμε ότι κάποιος έχει γεννηθεί στις 7 Αυγούστου του 1950, δηλαδή 7/8/1950, τότε ο γενέθλιος αριθμός του είναι:

7 + 8 + 1 + 9 + 5 + 0 = 30

Οι διψήφιοι αριθμοί του αποτελέσματος προστίθενται πάλι, δηλαδή:

3 + 0 = 3

Ο γενέθλιος αριθμός αυτού του προσώπου, είναι το 3

Μόνο εάν ο διψήφιος αριθμός του αποτελέσματος είναι 11, 22 ή 33 ΔΕΝ ξαναπροστίθεται.

Αυτοί οι αριθμοί θεωρούνται κυρίαρχοι.

Ο γενέθλιος λοιπόν αριθμός αυτού του φανταστικού προσώπου είναι το 3.

Τώρα λοιπόν θα πρέπει να βρεθεί ένα όνομα του οποίου το άθροισμα είναι επίσης 3.

Το κοινό απόκρυφο όνομα θα πρέπει να εναρμονίζεται με τον γενέθλιο αριθμό.

Ο λόγος αυτού βασίζεται στην φιλοσοφική θεωρία του ότι η ψυχή μας επιλέγει την ημερομηνία ενσαρκώσεώς της

και έτσι θα πρέπει και το όνομα να εναρμονίζεται με αυτή την επιλογή,

μιας και συμβολίζει τον ανώτερο εαυτό. Μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος εναρμόνισης,

χρησιμοποιούμε τον μαθηματικό. Αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο:

Αρχικά ο μέντορας ή ο μαθητευόμενος επιλέγει ένα όνομα της αρεσκείας του

και στην συνέχεια κοιτάζει ποιό είναι το άθροισμά του, συμβουλευόμενος τον εξής πίνακα:

1 2 3 4 5 6 7 8 9

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι

Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ

Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

Ας υποθέσουμε ότι το όνομα ή χαρακτηριστικό που επιλέχθηκε είναι το:

«Φεγγαρόλουστος» (συνηθίζονται αυτά τα γοητευτικά, μαγευτικά ονόματα).

Αυτό το όνομα αθροίζεται ως εξής:

3 + 5 + 3 + 3 + 1 + 8 + 6 + 2 + 6 + 2 + 9 + 1 + 6 + 9 = 64

6 + 4 = 10

1 + 0 = 1

Το άθροισμα είναι 1, επομένως το όνομα είναι ακατάλληλο αφού δεν αθροίζει 3...

Εάν όμως παραλλάξουμε το όνομα σε «Φεγγαρολουσμένος» τότε:

3 + 5 + 3 + 3 + 1 + 8 + 6 + 2 + 6 + 2 + 9 + 3 + 5 + 4 + 6 + 9 = 75

7 + 5 = 12

1 + 2 = 3

Το όνομα δίνει άθροισμα 3 επομένως είναι κατάλληλο!

Το όνομα εναρμονίζεται με τον γενέθλιο αριθμό του προσώπου,

άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κοινό μαγικό όνομα.

Έτσι λοιπόν επιλέγουμε το πρώτο, προσωρινό μας κοινό απόκρυφο όνομα,

παίζοντας με τις λέξεις και τα γράμματα. Αυτό το όνομα μπορούμε να το διατηρήσουμε

και μετά την μύησή μας αν το θέλουμε, αν όμως θελήσουμε να το αλλάξουμε,

το νέο όνομα θα πρέπει και πάλι να εναρμονίζεται μαθηματικά με τον γενέθλιο αριθμό μας.

Το ζωτικό σώμα

Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχει ένα θερμοηλεκτρικό-μαγνητικό σώμα.
Αυτό είναι το Ζωτικό Σώμα. Αυτό το σώμα είναι η έδρα της οργανικής ζωής.
Κανένας οργανισμός δεν θα μπορούσε να ζει χωρίς το Ζωτικό Σώμα. Κάθε άτομο
του Ζωτικού Σώματος διεισδύει μέσα σε κάθε άτομο του φυσικού σώματος για να το
κάνει να δονείται εντατικά.
Όλα τα χημικά, φυσιολογικά, και βιολογικά φαινόμενα, κάθε φαινόμενο
αντίληψης, κάθε μεταβολική αντίδραση κάθε δράση των θερμίδων, κλπ., έχουν τη
βάση τους οτο Ζωτικό Σώμα.
Αυτό το σώμα είναι, πραγματικά, το ανώτερο τμήμα του φυσικού σώματος, το
Τετραδιαστατικό σώμα. Κατά την τελευταία στιγμή της ζωής, αυτό το σώμα
διαφεύγει από το φυσικό οργανισμό. Το Ζωτικό Σώμα δεν εισέρχεται στο μνήμα. Το
Ζωτικό σώμα αιωρείται κοντά στο μνήμα και αποσυντίθεται αργά-αργά καθώς
αποσυντίθεται το πτώμα. Στο μνήμα εισέρχονται μόνο το πτώμα και η
προσωπικότητα του πεθαμένου. Το Ζωτικό σώμα έχει περισσότερη πραγματικότητα
από το Φυσικό Σώμα. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι κάθε 7 χρόνια αλλάζει ολότελα το
Φυσικό Σώμα και δεν παραμένει ούτε κάν ένα παλιό άτομο αυτού Εντούτοις, το
Ζωτικό Σώμα δεν αλλάζει. Σ περιέχονται όλα τα άτομα της παιδικής εφηβείας, της
νεότητας, της ωριμότητας, και του έσχατου γήρατος.. To Φυσικό σώμα ανήκει
στον κόσμο των τριών διαστάσεων, Το Ζωτικό Σώμα είναι το σώμα της Τέταρτης
Διάστασης..

Αυτό που συνεχίζει μετά τον θάνατο

Δύο πράγματα πηγαίνουν στο μνήμα: το πρώτο είναι το Φυσικό Σώμα, το
δεύτερο είναι η Ανθρώπινη Προσωπικότητα. Αυτή η τελευταία, όπως ήδη είπαμε,
σχηματίζεται κατά τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας και ισχυροποιείται με τις
εμπειρίες.
Πότε-πότε η Προσωπικότητα περιφέρεται στο κοιμητήριο- άλλοτε πάλι, βγαίνει
από το μνήμα όταν την επισκέπτονται οι πενθοΰντες και της φέρνουν λουλούδια.
Αλλά, λίγο-λίγο η προσωπικότητα αποσυντίθεται. Η προσωπικότητα είναι
ενεργητική και ατομική. Η προσωπικότητα είναι φθαρτή. Δεν υπάρχει κανένα
αύριο για την προσωπικότητα του μακαρίτη, αυτή είναι θνητή.
Η προσωπικότητα δεν επανενσαρκώνεται. Η προσωπικότητα είναι κόρη του
καιρού της και πεθαίνει στον καιρό της. Εκείνη που συνεχίζει είναι η ουσία, δηλαδή,
το φάντασμα του νεκρού. Μέσα σ'αυτό το φάντασμα εκτυλίσσεται το
επανενσαρκωνομενο ΕΓΩ, το "0 ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ".
Αυτό το τελευταίο είναι λεγεώνα διαβόλων που συνεχίζουν. Είναι σφάλμα να
διχαζόμαστε μεταξύ των δύο ΕΓΩ, ενός Κατώτερου τύπου και ενός Ανώτερου
τύπου. Το ΕΓΩ είναι ΛΕΓΕΩΝΑ ΔΙΑΒΟΛΩΝ που αναπτύσσονται μέσα σ'εμάς
τους ίδιους· αυτό είν'όλο.

Πολλά λέγονται στην απόκρυφη λογοτεχνία γύρω απ'το ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΓΩ, το
ΘΕΪΚΟ ΕΓΩ, αλλά καταλήγει ότι αυτό το ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΓΩ δεν είναι τέτοιο ΕΓΩ.
Η ΥΨΙΣΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ υπερβαίνει κάθε ΕΓΩΪΚΟΤΗΤΑ. Εκείνο που δεν έχει
βέβηλο όνομα είναι το ΕΙΝΑΙ, ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ.
Η ΟΥΣΙΑ είναι μοριακή· η ουσία, το φάντασμα του νεκρού, ζει κανονικά στο
μοριακό κόσμο. Ετσι λοιπόν, πεθαίνοντας βγαίνουμε από τον Κυτταρικό Κόσμο και
εισερχόμαστε στο Μοριακό Κόσμο, χρησιμοποιούμε ένα μοριακό σώμα.
Η "0ΙΒΕΤΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ" λέει κυριολεκτικά το ακόλουθο:
"Ω! ευγενή από γέννα ...το παρόν σου σώμα, όντας ένα σώμα επιθυμίας ...δεν είναι
ένα σώμα από χονδροειδές υλικό, έτσι που εσύ έχεις τη δύναμη να διαπερνάς
οποιαδήποτε πέτρινη μάζα, λόφους, βράχια, χώμα, σπίτια και το ίδιο το Ορος
Μερού, χωρίς να βρίσκεις εμπόδιο ...Είσαι τώρα κάτοχος της ισχύος των θαυμάσιων
πράξεων, η οποία, παρ'όλα αυτά,δεν είναι καρπός κάποιου Σαμαδί, αλλά της δύναμης
που έρχεται σε σένα φυσικά ... Εσύ μπορείς, στιγμιαία, να φθάσεις σ'οποιοδήποτε
τόπο επιθυμείς* έχεις τη δύναμη να φθάσεις εκεί σε λιγότερο χρόνο απ'αυτόν που
χρειάζεται ένας άνθρωπος να ανοίξει και να κλείσει το χέρι. Αυτές τις ποίκιλλες
δυνάμεις συγκινητικής ανατριχίλας και αλλαγής μορφής μην τις επιθυμείτε, μην τις
επιθυμείτε".

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ακτίνα του θανάτου ελαττώνει τον ονομαζόμενο άνθρωπο σε μια απλή

μοριακή πεμπτουσία- έτσι όπως ένας τόνος άνθη μπορεί να ελαττωθεί σε μια απλή σταγόνα αρωματικού μύρου.

Η ενέργεια του θανάτου, όντας τόσο ισχυρή, καταστρέφει ολότελα τον

ανθρώπινο οργανισμό. Είναι ένα ρεύμα τόσο υψηλότατης τάσης, που

αναπόφευκτα καταστρέφει τον οργανισμό όταν φθάνει να κυκλοφορεί διαμέσου

του. Έτσι όπως ένας κεραυνός (ακτίνα) μπορεί να κομματιάσει ένα δένδρο, έτσι

επίσης η Ακτίνα του Θανάτου ελαττώνει σε στάχτες το ανθρώπινο σώμα" είναι ο

μοναδικός τύπος ενέργειας που ο οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει. Αυτή η ακτίνα

συνδέει το θάνατο με τη σύλληψη· τα δύο αντίθετα εφάπτονται.

Όταν η ουσία διαχωρίζεται από το σώμα, κάτω απ'το φοβερό κτύπημα της

Ακτίνας του Θανάτου, παράγεται μια τρομακτική ηλεκτρική τάση σύμφωνα με μια

νότα-κλειδί, αξιωματικό αποτέλεσμα του οποίου είναι η κίνηση και ο συνδυασμός

των καθοριστικών ΓΟΝΙΔΙΩΝ του μελλοντικού φυσικού σώματος.

Έτσι είναι πως τα λεπτά συστατικά του γόνιμου αυγού παίρνουν την

κατάλληλη διάταξη έχοντας για βάση την ηλεκτρική τάση και τη νότα-κλειδί του

Θανάτου.

Ο Σταύρος κανέλας ✡️ Προστασία ✡️

Ο σταυρός της κανέλας είναι ένα ισχυρό φυλαχτό για τις επιχειρήσεις την προστασία των χρημάτων στα ταμεία αλλά και του σπιτιού.

Το φτιάχνουμε με φυσικό νήμα για να επωφεληθούμε από το άρωμα και τη δύναμη του σταυρού της κανέλας γίνεται κυριακή με την ανατολή του ηλίου. 

Καθώς το φτιάχνουμε μελετάμε:

"Με τη δύναμη του σταυρού της κανέλας ας αφαιρεθούν όλα τα αρνητικά από μένα όλες οι θλίψεις και κάθε υλικό και πνευματικό κακό" έτσι ας γίνει 

*Ο Σταύρος της κανέλας έχει πολλές παραλλαγές.

Κανέλα για αφθονία💚

Την πρώτη μέρα κάθε μήνα,

πάρε με τα 3 δάχτυλα κανέλα σε σκόνη στο δεξί σου χέρι.

Από την πόρτα του σπιτιού σου λές:

«Όταν φυσήξω αυτή την κανέλα στο σπίτι μου μπαίνει η αφθονία, η υγεία και η οικονομική ευημερία για μένα, ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, έτσι ας γίνει.>>

και φυσάς

Χτύπησε τα χέρια σου τρεις φορές και άφησε Την κανέλα

Στο πάτωμα να μείνει για 24 ώρες και μετά σκούπισε